เรื่องเสียว
อาร์มตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของอีกวันหนึ่งในห้องของครีม แต่เขาไม่เห็นครีมอยู่ที่เตียงแล้วจึงเดินไปดูในห้องน้ำแต่ก็ไม่พบเธออยู่เลย เขาคิดว่าครีมอาจจะไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตหรือออกไปทำธุระ จึงเดินกลับห้องตัวเองเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและสั่งอาหารขึ้นมากิน “น้องเห็นผู้หญิงที่อยู่ห้อง 306 ไหมเขาเดินไปที่ร้านหรือเปล่า” อาร์มเอ่ยถามพนักงานที่นำอาหารขึ้นมาส่ง “พะ พี่เห็นเหรอครับ คือ ห้องนั้นมะ ไม่มี…” พนักงานยังไม่ทันตอบคำถามจบก็มีเสียงดังปั้งขึ้นมาจากห้อง 306 จากนั้นพนักงานก็รีบขอตัวเดินออกจากห้องไป
อาร์มลุกขึ้นเดินไปดูที่ห้อง 306 ก็พบว่าประตูห้องเปิดออกเขามองเข้าไปในห้องก็ไม่เห็นใครอยู่เลย จึงคิดว่าตัวเองปิดประตูไม่สนิทเลยถูกลมพัดตีจนประตูเปิดออก หลังจากกินอาหารเสร็จเรียบร้อยเขาก็ออกไปข้างนอกเพื่อถ่ายรูปสถานที่ท่องเที่ยวบริเวณใกล้เคียง “ที่นี่ก็สวยดีเหมือนกันคราวหน้าทีมงานน่าจะมาถ่ายทำที่นี่ได้นะ” ถึงแม้ครั้งนี้เขาจะเดินทางมาเที่ยวไม่ได้มาทำงานแต่ก็อยากจะเก็บบรรยากาศเพื่อเอาไปเสนอให้กับรายการท่องเที่ยวที่เขาทำงานเป็นช่างภาพอยู่
อาร์มกลับเข้ามาที่พักตอน 6 โมงเย็น เขาเดินเข้าไปห้อง 306 เพื่อจะทักทายครีม ในขณะที่เดินเข้าไปภายในห้องก็ได้ยินเสียงโครมครามดังมาจากห้องน้ำ เขารีบวิ่งไปดูก็พบว่าครีมล้มอยู่ที่พื้นมีขวดอุปกรณ์อาบน้ำตกกระจัดกระจายอยู่ เขาเข้าไปช่วยประคองเธอขึ้นมาและพาเธอมานั่งบนเตียง “ครีม คุณเป็นอะไรหรือเปล่า คุณหน้ามืดแบบนี้บ่อยใช่มั๊ย ไปหาหมอดีกว่า” อาร์มเห็นว่าครีมหน้ามืดอีกแล้ว จึงจะพาเธอไปหาหมอแต่เธอก็ปฏิเสธและบอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยสบายก็เลยหน้ามืดบ่อย
มีเสียงเคาะประตูห้อง 306 “ผมสั่งให้พนักงานมาส่งข้าวไว้น่ะสั่งมาเผื่อคุณด้วยนะ เดี๋ยวผมออกไปเอาก่อน” พอเขาเปิดประตูออกมาก็ไม่พบพนักงานแล้วแต่เห็นมีอาหารวางอยู่ที่พื้นหน้าห้อง “อะไรวะ วางแบบนี้สกปรกพอดี” อาร์มรู้สึกไม่โอเคที่พนักงานนำถาดอาหารมาวางที่พื้น แทนที่จะยืนรอหรือหาโต๊ะมาวางไว้ให้ เขาเดินลงไปที่ร้านอาหารและขอพบกับพนักงานคนนั้นทันที
“พี่ครับ ผะ ผมขอโทษนะครับ ผมจะทำให้ใหม่ตอนนี้เลย ไม่คิดเงินครับ ขอโทษแทนน้องมันด้วย รอสักครู่นะครับผมจะรีบทำแล้วจะรีบเอาขึ้นไปส่งให้” พ่อครัวของร้านพูดขอโทษแทนพนักงานคนที่ไปเสิร์ฟอาหาร “ ไม่ต้องอ่ะเดี๋ยวผมนั่งรอตรงนี้แหละ ผมกินที่นี่ก็ได้” พูดจบอาร์มก็เปิดประตูหน้าร้านออกไปกวักมือเรียกครีมที่ยืนมองมาจากหน้าห้องของเธอ “ครีม ลงมากินข้าวกัน” เขาเอ่ยเรียกครีมจากด้านล่างด้วยเสียงที่ดังขึ้นนิดหน่อย พนักงานภายในร้านมองหน้ากันพร้อมทำหน้าตาเลิ่กลั่ก
“พะ พี่ พี่ มะ ไม่เป็นไรครับ พี่ไปข้างบนเลยครับ ผมจะเอาอาหารไปให้เอง มะ ไม่ต้องเรียกเธอมาหรอก พะ พี่จะเอาอะไรเพิ่มบอกได้เลย เป็นคำขอโทษจากทางโรงแรม ไม่คิดเงินเลยสักบาท ตะ แต่พี่ขึ้นไปรอที่ห้องก่อนนะครับ” ทั้งพ่อครัวพนักงานเสิร์ฟและพนักงานต้อนรับรีบเดินออกมาพูดกับเขาและพยายามจูงมือเขาให้ขึ้นไปพักบนห้อง พวกเขาพาอาร์มมาที่บันไดแล้วก็บอกให้ไปรอข้างบนได้เลย ทุกอย่างฟรีหมดค่าที่พักก็จะลดให้ 50% ด้วย อาร์มรู้สึกงงแต่ก็ยอมทำตามโดยดีเพราะรู้สึกว่าก็ดีเหมือนกันที่ได้ลดค่าห้องและได้กินอาหารฟรี
พนักงานนำอาหารขึ้นมาส่งโดยการเคาะประตูและวางอาหารไว้บนรถเข็นหน้าห้อง 306 “ครีม ผมให้คนมาส่งข้าวให้ใหม่แล้ว คุณกินข้าวกินยาแล้วพักเถอะ พรุ่งนี้ถ้าไม่หายดีผมจะพาไปหาหม…” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบครีมก็ขยับตัวเข้ามานั่งใกล้เขาพร้อมกับประกบจูบอย่างดูดดื่มทันที เขาไม่ทันได้ตั้งตัวแต่ก็จูบตอบกลับไปเช่นกัน
จูบอันร้อนแรงของทั้งคู่ดำเนินไปอยู่สักพักหนึ่ง ครีมก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอออกทีละชิ้น จนตอนนี้ร่างกายของเธอเปลือยเปล่า เขานั่งแหงนหน้ามองเธอที่ยืนเปลือยกายอยู่ต่อหน้าเขา ทรวดทรงองค์เอวของเธอมันสวยมากจนเขาอดใจไว้ไม่ไหว หัวนมสีชมพูระเรื่อที่ตั้งชูชันอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนจะเรียกร้องให้เข้าไปดูดดื่มความหอมหวานนั้น เอวคอดที่รับกับสะโพกผายเล็กน้อยของเธอมันดูเป็นสัดส่วนที่ลงตัวอย่างมาก เขาเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมดเช่นกัน
ครีมขยับตัวขึ้นมานั่งคร่อมบนตัวเขาทำให้ยอดปทุมถันของเธออยู่ใกล้ปากของเขาพอดี ไม่รอช้าเขารีบบดจูบและใช้ลิ้นดุนดันไปที่ยอดอกของเธอทันที เสียงดูดดังจ๊วบจ๊าบจนเธอส่ายหน้าและส่ายหน้าอกด้วยความเสียว ครีมกัดปากพร้อมยกหน้าขึ้นเล็กน้อยและเสยผม สีหน้าท่าทางของเธอดูเซ็กซี่และเย้ายวนใจเขามาก เขาดูดหัวนมของเธอทั้งสองข้างสลับไปมาอย่างมันเขี้ยว “อืม อาร์ม ครีมเสียว อ๊าาาซี๊ดด”
น้องชายของเขาเริ่มตั้งและแข็งตัวเขาจึงจับมันสอดใส่เข้าไปในร่องเสียวของครีมเริ่มจากช้า ๆ และเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ครีมเริ่มโยกตัวให้เข้ากับจังหวะการกระแทกของเขา ทั้งคู่ส่งเสียงครวญครางด้วยความเสียวออกมาพร้อมกัน
“พี่ ดูนี่ดิ ไม่ไกลจากโรงแรมเราเลย พี่ว่าใช่ป่ะ” พนักงานคนหนึ่งคุยกับพนักงานที่ดูแลล็อบบี้ถึงข่าวที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อช่วงเย็นของวันนี้ และสถานที่ในข่าวคือจุดชมวิวไม่ไกลจากโรงแรมแห่งนี้เท่าไรนัก “กะ กูว่าคล้ายมาก ตะ แต่อาจจะไม่ใช่ก็ได้” พนักงานคนอื่นเดินมาดูข่าวในมือถืออย่างพร้อมเพรียงกัน ทุกคนหันมองหน้ากันทันทีเมื่อเห็นข่าว
